Ieder oordeel is te herleiden naar een oordeel over onszelf

Vandaag vertelde iemand mij in een coach gesprek dat het niet helemaal lekker liep met een

collega uit zijn MT.

“Ik heb het gevoel dat zij niet helemaal open is over waar ze zich bevindt, het lijkt alsof ze

aan het wachten is totdat ik een keuze maak en haar dat vertel”

Wat doe jij dan?

“Op de inhoud blijven en niet bespreekbaar maken wat ik haar in het hier & nu zie doen”

Waarom doe je dat?

“Ik wil haar niet kwijt maar ik vind wel dat ze open moet zijn, de regie moet nemen richCng

de toekomst en naar zichzelf gaat kijken”

Wat is het resultaat daarvan?

“Dat we het gesprek niet voeren over waar het eigenlijk over moet gaan en we samen niet

verder komen”

Wat zegt dat je over jezelf?

Goede vraag……. Hij neemt de Cjd om echt naar binnen te kijken en antwoord op de vraag

te geven

Het antwoord was duidelijk: “Wat ik zeg dat zij niet doet… Doe ik eigenlijk zelf niet. Ik pak

niet de regie in het gesprek, ben niet helemaal eerlijk in wat ik wil dat het resultaat is .n dus

niet open. Pfffff…. .n daar vind ik wat van…. “

Waar ben je bang voor?

“Dat als ik echt open ga zijn ze weggaat bij ons en dat wil ik niet.” (gehechtheid)

Waar gaat het dan echt over voor je?

“Dat ik het dan niet goed doe… Dat ik faal…”

Dat wat we regelmaCg op anderen leggen .n wat we van anderen vinden zegt eigenlijk

alleen maar iets over het oordeel dat we over onszelf hebben. Met de daaronder liggende

angst. Daardoor gaan we gaan proberen dingen te voorkomen en doen we niet wat we

eigenlijk wel willen. Daarom is het zo belangrijk om jezelf de bovenstaande vragen te stellen.

Juist als je dit helder kan maken, geef je jezelf een kans om te groeien. Dat vraagt om echt in

de spiegel te durven kijken. Dat vraagt lef.

Wat is het oordeel dat jij op momenten hebt over de ander? En wat, als je heel eerlijk gaat

kijken in de spiegel, zegt je dat over jezelf?

Welke stap kan jij daar nog in maken?